Λ. Κύρκος ένας μοναχικός της αριστεράς

Πριν δύο χρόνια πέθανε ο Λ.Κύρκος,  η εμβληματική φυσιογνωμία της Ανανεωτικής  Αριστεράς  που επηρέασε με την παρουσία του και την δράση του την πολιτική ζωή της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.

Η ακτινοβολία του και η πολιτική του επιρροή ήταν δυσανάλογη σε σχέση με την εκλογική Δύναμη του Κόμματος που εκπροσωπούσε του ΚΚΕ εσ.

Υπήρξε ο αυθεντικός εκφραστής στην Ελλάδα των Ιδεών του Ευρωκομουνισμού. Ήταν ο πρώτος μαζί με το ΚΚΕ εσ. που μίλησε για Εθνικό και Δημοκρατικό δρόμο στον Σοσιαλισμό, που μίλησε για δημοκρατικό διάλογο, για ενότητα των δυνάμεων της Αριστεράς,  που με νηφαλιότητα και με την δύναμη των ιδεών αντιμετώπιζε τους πολιτικούς του αντιπάλους, που ενδιαφέρονταν πραγματικά για τον κόσμο της εργασίας και τους φτωχούς, αφού και ο ίδιος ήταν μέρος αυτού του κόσμου ζώντας σε ένα ταπεινό δυαράκι στην οδό Καλλιδρομίου. Πρώτος μίλησε για την Ευρώπη των Λαών και των εργαζομένων, για την πάλη που πρέπει να δώσει η Αριστερά μέσα στην Ευρώπη ώστε να μεταβάλλει την πορεία της, την ώρα που ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ βροντοφωνούσαν το περίφημο ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο. Ακόμα κι όταν το ΠΑΣΟΚ “προσάρμοσε” γρήγορα την πολιτική του και έγινε συνομιλητής της Θάτσερ και του Κόλ, ο Λ.Κύρκος προειδοποιούσε ότι τα κονδύλια που έμπαιναν στην χώρα μας έπρεπε να χρησιμοποιηθούν για αναπτυξιακούς σκοπούς και ΟΧΙ για την εκλογική πελατεία του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.

Δυστυχώς δεν εισακούσθηκε, τα αποτελέσματα της καταστροφικής πολιτικής των δύο αυτών κομμάτων με τις ευλογίες του αμέτοχου ΚΚΕ τα βλέπουμε τώρα. Πολέμιος του μαξιμαλισμού των ακροτήτων και του βερμπαλισμού, προσπάθησε με τις μικρές του δυνάμεις και την υψηλή του παιδεία να επηρεάσει το πολιτικό επίπεδο της χώρας μας. Λίγα πράγματα βέβαια κατάφερε. Κατηγορήθηκε και ειρωνεύτηκε ότι προσπαθεί να εξαγγείλει μεγάλες πολιτικές εκπροσωπώντας ένα μικρό κόμμα. Είναι αλήθεια, δεν υπολόγισε σωστά τα λόγια του ποιητή ότι ο Ελληνικός Λαός είναι πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος. Το να προσπαθείς να μιλήσεις για την ηθική της πολιτικής, αυτό που ο Berlinguer ονόμαζε  questione morale σε έναν κόσμο που είχε βυθισθεί στον λαϊκισμό και στην κίρκη της συνθηματολογίας ήταν λιγάκι δύσκολο έως αδύνατο.

Δεν παρέδωσε τα όπλα όμως. Ήταν μαχητής και δεν υπολόγιζε προσωπικές θυσίες.

Κατηγορήθηκε ως  “δεξιός”  αυτός που δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο για τις ιδέες του. Βασανίσθηκε και δεν ενέδωσε. Οι κατήγοροι του είναι οι συνηθισμένοι άκαπνοι που από την καρέκλα της βεβαιότητας και της ασφάλειας ρίχνουν λάσπη και ανάθεμα αναγορεύοντας τους εαυτούς τους σε υπέρτατους κριτές, μοιράζοντας πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Κατ΄όνομα αριστεροί που βεβηλώνουν με την παρουσία τους και τους λόγους τους την ιστορία χιλιάδων ανθρώπων που αγωνίσθηκαν και αγωνίζονται για τις ιδέες τους. Κάποιοι είπαν ότι ο Λ.Κύρκος γεννήθηκε σε λάθος χώρα, σε λάθος χρόνο και επέλεξε λάθος πολιτική. Μπορεί να συμβαίνει κι αυτό. Λάθη σίγουρα διέπραξε, όπως αυτό  που πίστεψε στο τέλος της ζωής του ότι κάτι καλό θα έβγαινε εκείνη την στιγμή από την δημιουργία της Κεντροαριστεράς. Αυτό όμως δεν ακυρώνει τη συνολική παρουσία του στο χώρο της Αριστεράς, δεν ακυρώνει τους αγώνες του για Δημοκρατία και Ελευθερία.

Είναι εκνευριστικό που κάποιοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν θέλουν να ακούνε για τον Λ.Κύρκο, αλλά βγάζουν και φλύκταινες άμα τω ακούσματι του ονόματος του. Δεν πρέπει να ξεχνούν ότι δεν θα υπήρχε Συνασπισμός και κατά συνέπεια ούτε ΣΥΡΙΖΑ αν δεν υπήρχε και ο Λ.Κύρκος.

Είναι λυπηρό που η ΑΥΓΗ η εφημερίδα που ο Λ.Κύρκος υπήρξε Διευθυντής της και υπεραγαπούσε, να μην αφιερώσει μια σελίδα σε ένδειξη αναγνώρισης. Γιατί τέτοια μικρότητα; Για ποιο λόγο όλοι εμείς κρατήσαμε ζωντανό αυτό το Βήμα της Αριστεράς; Για να συμπεριφέρεται ως Ριζοσπάστης; Κρίμα.

Ανεξάρτητα από το ποια θα είναι η πορεία και η τύχη της Αριστεράς στην Ελλάδα ο Λ.Κύρκος θα παραμείνει ένα ζωντανό παράδειγμα ενός μοναχικού αγωνιστή που πήγε κόντρα στο ρεύμα του λαϊκισμού και της μισαλλοδοξίας και που αν είχε εισακουσθεί δεν θα είχαμε καταλήξει εδώ από τα μεγάλα κόμματα που έκαναν την διαφθορά επιστήμη και την λεηλασία και την ευνοιοκρατία τρόπο ζωής.