Οι διεκδικήσεις του ναού της Ευαγγελίστριας της Λαμίας σε Πετρούπολη και Περιστέρι, είναι μια υπόθεση που χρονολογείται από το 1923. Ιδιαίτερα μετά τον εμφύλιο, εντάθηκαν οι προσπάθειες κατοχύρωσης δικαιωμάτων, σε μια τεράστια έκταση πολλαπλάσια της αρχικής. Οι δήμαρχοι του παρελθόντος έως και πρότινος, έδιναν μάχες για διασφαλίσουν το δημόσιο χαρακτήρα των χιλιάδων στρεμμάτων της περιοχής, όπου άλλα τμήματα πλέον βρίσκονται εντός σχεδίου και άλλα παραμένουν δασικά.
Αμέτρητες φορές οι δήμαρχοι κάθισαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου, διότι αντιδρούσαν στην οικοπεδοποίηση του δάσους, αμφισβητώντας τον τρόπο της ιδιωτικοποίησης της έκτασης. Έδωσαν πραγματικές μάχες στις δικαστικές αίθουσες, με την βοήθεια παλαιότερων εκπροσώπων της αυτοδιοίκησης, ασχέτου πολιτικών πεποιθήσεων, καθώς και υπηρεσιακών παραγόντων που πονούσαν τον τόπο, και τις κέρδισαν όλες.
Δυστυχώς όμως, πληροφορηθήκαμε εκ των υστέρων, ότι στο τελευταίο δικαστήριο που έγινε από το ναό προς την Πετρούπολη και το Περιστέρι, που διεκδικούσε τεράστιες εκτάσεις ακόμη και εντός σχεδίου, ο Δήμαρχος κ. Σίμος πήγε μόνος του. Εκπροσώπησε τον Δήμο μας χωρίς να ζητήσει την βοήθεια των προηγούμενων Δημάρχων που γνωρίζουν σε βάθος το ιστορικό και τη δαιδαλώδη διαδρομή των δικαστικών προσπαθειών του ναού. Με τη γενικόλογη πολιτική τοποθέτησή του και τα ελλιπή επιχειρήματα, ήταν δεδομένο ότι δεν θα έπειθε κανένα δικαστήριο, όπως και έγινε. “Τα τείχη έπεσαν”. Η πόλη μας έχασε άδοξα ότι με νύχια και με δόντια κράτησαν οι προηγούμενοι.
Ο αλαζονικός και αδέξιος χειρισμός του θέματος ήταν η αιτία να κυριαρχήσουν τα μεγάλα συμφέροντα. Τα συναισθήματά μας μετά από αυτό το φιάσκο, είναι “οργή και θλίψη”.