Δημήτρης Τζαβάρας,
ο άνθρωπος, ο φίλος, ο πατέρας, ο σύζυγος, ο πολίτης, όποια ιδιότητα κι αν εξετάσεις ψεγάδι δεν θα βρεις. Όποιον κι αν ρωτήσεις, μόνο με το άκουσμα του ονόματος του με χαμόγελο θα απαντήσει γιατί μόνο καλά λόγια θα πει. Τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι ανεξήγητο. Τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν μένει αναπάντητο, κυρίως όταν αναφερόμαστε σε ανθρώπους όπως ο Δημήτρης. Γιατί η συμπεριφορά του καθορίζονταν από ορισμένο τρόπο και ορισμένες αρχές ως συνέπεια της αντίληψης του για την ελευθερία και τη λογικότητα του ανθρώπου. Γιατί η βαθύτερη ουσία της προσωπικότητας του ήταν το ήθος, αυτό που πολλοί φαύλοι δυστυχώς στη χώρα μας προσπαθούν να οικοιοποιηθούν λες και έτσι θα απολυτρωθούν.
Ο Δημήτρης ήταν η προσωποποίηση του ήθους, της τιμιότητας, της λεβεντιάς. Ο Δημήτρης ήταν η προσωποποίηση της ευγένειας, της καλοσύνης, του ανυπόκριτου ενδιαφέροντος, ήταν η προσωποποίηση της μεγαλοσύνης και της αξιοπρέπειας.
Ο Σπύρος Μελάς έλεγε ότι σ’αυτή τη χώρα ποτέ δε θα ακούσεις ότι αυτός είναι καλός. Θα ακούσεις ότι ήταν καλός ή ότι θα γίνει καλός. Εδώ όμως ο Μελάς διαψεύδεται. Ο Δημήτρης ήταν και είναι καλός. Καλός και αγαθός όπως έλεγε ο Σωκράτης. Η καλοσύνη του και η ευγένεια της ψυχής του σε καθήλωναν, για όλους είχε μια καλή κουβέντα! Τι χαροποιό που ήταν το πρόσωπο του και η κάθε κίνηση των χεριών του, και με πόση απλότητα ερχόταν θαρρετά κοντά σου για να σε ξεκουράσει και με πόση ταπείνωση σε σίμωνε σαν να ήταν ο αδελφός σου, δείχνοντας σου φυσικά και απροσπάθητα πόσο σε τιμάει και σε συμπονάει.
Αυτός ήταν ο Δημήτρης, είχε την χάρη του καλομίλητου. Σαν πρωινός ουρανός ασυννέφιαστος, σαν βρύση που περιμένει τον διαβάτη να τον ξεδιψάσει με το κρύο νερό της, δίχως να θέλει άλλη πληρωμή παρά μόνο τη χαρά να τον ευχαριστήσει. Κι αυτό το έκανε παρά τα μύρια προβλήματα που αντιμετώπιζε.
Δημήτρης Τζαβάρας προσωπικότητα εμβληματική της πόλης μας. Ασχολήθηκε πολλά χρόνια με τον αθλητισμό, αναδεικνύοντας δεκάδες αθλητές. Ταυτόχρονα μύησε εκατοντάδες παιδιά στα ιδανικά του αθλητισμού. Είχα την χαρά και την τιμή να συνεργαστώ μαζί του, στην Διοίκηση του Δήμου Πετρούπολης. Ανέλαβε το κομμάτι του αθλητισμού ξεδιπλώνοντας όλο του το ταλέντο. Θυμάμαι πως έκανε σαν μικρό παιδί από την χαρά του όταν υποδεχόμαστε στην Πόλη μας την δάδα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Ο Δημήτρης, ο αγαθός Γίγαντας βίωνε τις στιγμές αυτές ως πολίτης της Πετρούπολης, αλλά και ως πολίτης του κόσμου. Συμμετείχε τελευταία ενεργά στον προβληματισμό για την δημιουργία ενός πολιτικού χώρου μακριά από λαϊκισμούς και ψεύτικες υποσχέσεις. Συνεισέφερε ενεργά στον Διάλογο με την πλούσια πολιτική του σκέψη αλλά και την Βαθειά του Κουλτούρα. Ήταν προβληματισμένος για το χάλι του πολιτικού μας βίου βλέποντας μέτριους ανθρώπους να οδηγούν το καράβι στην ξέρα. Ο Δημήτρης ως ένας από τους πλέον καλλιεργημένους και ενημερωμένους στην πόλη μας αγωνιούσε για την τύχη της χώρας μας και των νέων παιδιών.
Δημήτρη έφυγες πρίν εκπληρωθούν οι οραματισμοί σου, αλλά να είσαι ήσυχος, υπάρχουν πολλοί πίσω σου και θα συνεχίσουν αυτό που ξεκίνησες.
Αγαπημένε μας Δημήτρη, μας αιφνιδίασες. Είπες θα πάγω σ’ άλλη γη θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα και πήγες. Έφυγες ξαφνικά για εκείνα τα μέρη που δεν υπάρχουν καθημερινές και σχόλες, για εκείνα τα μέρη με τις ανθισμένες τριανταφυλλιές και τις απέραντες πρασινάδες. Κουράσθηκες, το καταλαβαίνουμε αλλά μας πόνεσες βρε αδερφέ, ήταν μαχαιριά στο στήθος για όλους μας, και πρώτα πρώτα για την αγαπημένη σου Ράνια, για τον Αλέξανδρο, για τον Κίμωνα. Για όλους εμάς που σε αγαπάμε και θα συνεχίσουμε να σε αγαπάμε μέχρι να πεθάνουμε.
Που να φανταστώ ότι η τελευταία κλήση που έκανες την προηγούμενη μέρα θα ήταν σε μένα. Συμφωνήσαμε να τα πούμε, αλλά σ’ αυτή τη ζωή πλέον είναι κομμάτι δύσκολο. Στην άλλη είναι βέβαιο.
Αν ζωή είναι η από μέσα αίσθηση του κόσμου που έχει ο άνθρωπος, πιστεύω ότι χωρίς μάταιους περισπασμούς έζησες.
Αγαπημένε μας Δημήτρη τώρα η ψυχούλα σου ταξιδεύει. Είναι σαν ένα πανί που βολτάρει μέσα στη θάλασσα. Μικραίνει-μικραίνει ως που σβήνει μέσα στην άχνα του πελάγου και χάνεται μέσα στη θολούρα. Ησυχία είναι μέσα σου κι απ’ έξω η πλάση ειρηνεμένη. Η βουή του κόσμου ένας βραχνάς που έσβησε και χάθηκε. Το βραδυνό φως είναι γλυκό κι ελαφρύ. Όλα μεταμορφώνονται, παίρνουν μια δόξα και μια αθανασία. Τώρα βρίσκεσαι στην γειτονιά των αγγέλων. Στην πρώτη γραμμή, πανύψηλος με τα γαλανά σου μάτια, χαμογελαστός όπως πάντα, δικαιωμένος και γαληνεμένος.
Καλό κατευόδιο αγαπημένε μου Φίλε. Εμείς χάσαμε έναν σπουδαίο Φίλο, η Πόλη μας έχασε εναν σπουδαίο Άνθρωπο._
